Məxsus

Rübabə.. Qabağında gözlədiyim metronun çıxışında yanımdan məni tanımayan və ötən adamlar səndən xəbər gətirir. Və mən deyirəm: Bir dəqiqə yarımdan sonra gələcək insanın xoşbəxtliyinə görə sənin üzüvə gülsə də, kənardan yaxud içindən sənə pis baxan adamlarnan qabaq-qabağa oturub çörək yeyirsən, sənə imkan versəydilər gününü qara edəcəyin insanın əmrinə tabe olursan, öz dilivi qısıb,  onların diliylə danışırsan və bunun heç birinin fərqinə varmadan edirsən, fərqinə vardıqların isə səni incitmir. Bu dəqiqə hiss edirəm hər kəs mənə baxır, mənsə sənə Rübabə..
Burdayam.. və yenə məni yüngülləşdirən o qollarıvın arasındayam.. 

- Necəsən?